Borneo

We waren bij mijn busreis in borneo. Mijn wens dat de vertraging had zodat ik nog wat langer van het landschap kon genieten werd verwezenlijkt! (zoals wel vaker met het openbaar vervoer in azië) echter be careful what you wish for! Hierdoor kwam ik in het donker aan bij het kruispunt langs de grote weg waar ik moest zijn om mijn jungle resort te bereiken.. Nu moet je resort niet al te serieus nemen, jungle echter wel! Het bleek nog twee km te zijn en geen taxi of auto in de omgeving te bekennen.. De weg begon nog ok, een geasfalteerde weg en lantaarnpaal iedere 100 meter met jungle (inclusieve bijbehorende geluiden) aan gebleven weerszijde van de weg. De lantaarnpalen verdwenen echter en de weg ging van verhard, naar onverhard tot gras! Met alleen het zwakke schijnsel van mijn telefoon als lichtbron om de weg te vinden.. Het eerste nummer op mijn mp3 tijdens deze tocht was ironisch genoeg guus meeuwis die een nacht die je normaal alleen in films ziet bezingt, echter ben ik er vrij zeker van dat deze film in kwestie echter geen horror film is! Na een keer fout gelopen te zijn kwam ik uiteindelijk toch op mijn plaats van bestemming aan! Tijd voor eten en slaap want de volgende dag was het orang-oetan tijd!! De reden dat ik naar deze plek toe was gekomen! In totaal 6 van deze knapen gezien, die voor 96,4 % dezelfde dna hebben als de mens (klinkt veel, heb echter geen idee hoeveel we gemeen hebben met ieder ander dier)

Borneo is overigens lang niet zo toeristisch als de andere Andere landen die ik heb bezocht ( op myanmar na) en de toeristen die er zijn zijn veelal gezinnen. Hierdoor heb ik veel tijd alleen door gebracht, wat wel een fijne verandering was na het vele feesten op bali! De natuur op borneo is ongelofelijk en ieder moment dat ik niets gepland had ging ik gewoon wandelen (of joggen) en naburige paden ontdekken! De geluiden, de ongerepte natuur en vele dieren zijn echt ongelooflijk!
Echter is dit de eerste plek waar ik veel te weinig tijd had (en dus terug moet) , dus ik stond voor een dilemma: wat te doen met mijn resterende twee dagen?
Of een riviercruise door het oerwoud met verschillende trekking tochten met als doel dieren spotten. (met kans op olifanten, neushoorns eb krokodillen) of de machtige kinabalu beklimmen, de hoogste berg van zuid oost azië..

mijn keuze viel op de beklimming. normaal is de beklimming een twee daagse tocht, maar door tijd gebrek en het feit dat overnachten halverwege 120 euro per nacht was(en ver vooruit geboekt moet worden) bezocht ik hun kantoor met het verzoek of ik het ook in een kon doen. Ik had de rinjani vulkaan immers ook in een dag gedaan en het verschil in verticale meters die te overwinnen waren was slechts 200! Het was toegegaan het in een dag te doen. Er golden echter limiet tijden voor bepaalde punten en als je deze niet behaalde was je niet toegestaan verder te gaan. Dit in verband met het weer. In de middag begint het altijd te regenen en dat maakt de beklimming en afdaling gevaarlijk..
Ik vroeg aan de receptionist of het te doen was en hij vertelde mij van wel. Nu begrijp ik dat hij gewoon graag zijn klim vergunningen verkoopt! De volgende ochtend ging ik dan ook vol goede moed van start.. Mijn gids vertelde mij echter dat zelfs als je de limieten haalt het vaak nog niet toestaan is verder te gaan, omdat de regen vaak al eerder start.. Het feit dat je niet eerder kan starten dan half 8 werkte ook niet mee.. Zelden pauzeren en een hoog tempo was het devies.. 2,5 uur later hadden we de slaapplekken bereikt van de normale wandelaars.. Een tocht die normaal 5 à 6 uur duurt! Toen was het mij al duidelijk dat deze klim vele malen zwaarder was dan de vulkaan 10 dagen eerder.. het feit dat de hoogtemeters over een kortere afstand waren verspreid maakte een groter verschil dan verwacht, daarnaast was de vulkaan van 600m naar 2600. Deze klim was van 1900 naar 4095.. Een verschil dat ik vooral in de laatste een veruit steilste kilometers begon te merken! Door de ijle lucht ben je na iedere kleine inspanning buiten adem. Laat staan 1000 hoogte meters overwinnen over 3km verspreid! Nog een nadeel aan de eendaagse klim is dat je niet de tijd hebt om aan de lucht te wennen(en zelfs dan komt hoogte ziekte vaak voor)
2km voor de top na stukken waarbij je aan een touw omhoog klimt, had ik iedere 25 meter een adempauze nodig.. Mijn gids vertelde me dat het misschien beter was te stoppen.. De meeste dag trip mensen kwamen niet eens zo ver.. Het was verleidelijk, want ik was Kapot.. Nu al was de inspanning zwaarder dan enige andere activiteit die ik ooit had gedaan.. Daarnaast zou het gevaarlijk worden als ik te vermoeid zou zijn (en ook mijn gids zat er behoorlijk doorheen!), maar na enig twijfelen wilde ik het toch nog een kans geven.. Wat volgde was onbeschrijfelijk zwaar en misschien zelfs wel riskant om op zo'n plek zo diep en zo ver over je grenzen te gaan.. De laatste 3km kostte me 2,5 uur.. Letterlijk minder dan 10 meter van de top moest ik nog een laatste keer op adem komen, de laaste paar stappen zaten er echt niet meer in..

Op de terug weg werd me pas duidelijk wat we hadden gedaan.. 2,5km van de top kwamen we een andere 1dag klimmer tegen(uit tibet nota bene!) en de andere 3 die die ochtend waren gestart hebben we nooit meer gezien! mijn gids vertelde dat dagtrippers vrijwel nooit de top halen en de gidsen die we op de terug weg tegen kwamen reageerde verbaasd en complimenteerde me! de afdaling was niet gemakkelijk, maar het gevoel van de zuurstofrijke lucht werkte als een drug!

Een beklimming zoals deze heeft altijd twee gezichten.. Tijdens de klim vervloek je jezelf, haat je iedere stap en denk je nooit maar dan ook nooit meer.. Achteraf blijft het geweldige gevoel van de overwinning achter. (en de spierpijn) al denk ik niet dat ik het ooit nog eens zal doen, want dit was veruit de zwaarste fysieke activiteit van mijn leven!

Overigens weet ik ook weer wat kou is zonder dat er een airconditioning in de buurt is.. De nacht voor

Beklimming vroeg ik in mijn hostel of ze geen ventilator of airco hadden.. Was niet nodig zeiden ze, door de natuurlijke kou.. En gelijk hadden ze! Met verschillende lagen kleren aan moeten slapen. Op de top is het zelfs nabij het vriespunt! Al was ik zo vermoeid dat ik dat niet eens meer merkte (verkoudheid tot gevolg)

Hoe dan ook, nu zit ik (met eerder genoemde spierpijn) te wachten op mijn vliegtuig naar filipijnen, waar het tijd is voor wat welverdiende feestjes en strand tijd! En daar ontmoet ik ook weer Robin, Nadia (exchange), Rob (uvt) en Sofie (bernrode) voor een onvergetelijke oud en nieuw! Overigens heeft ook Rob zijn reis terug naar nederland uitgesteld en gaat hij me na de filipijnen ook vergezellen in hong kong, macau en vietnam!